Nieuws en blog
Verhuisd
De afgelopen 42 dagen hebben we ons oude huis kamer voor kamer ‘afgebroken’, in dozen gestopt, getransporteerd, en weer opgebouwd op ons nieuwe adres. En passant zijn ook nog de muren in enkele kamers geverfd, en is de blubberige tuin toegankelijk gemaakt. Al met al behoorlijk intensieve voorbereidingen maar ze zijn achter de rug, en de verhuiswagen voor de grote stukken staat voor de deur. We gaan!! Daaag oude huis, daaag Everard Meijsterlaan, hello Ginkgostraat!!
Sta ik weer op straat te zagen, in de kou en miezerregen
Op verzoek van Restaurant Kleine Max, (JP Coenstraat 69, Utrecht), heb ik een oud ontwerp van collega Keshia en mijzelf nog een keer ter plekke uitgevoerd. In mijn eentje in turbotempo en in niet al te fantastisch weer dus. Ik prefereer dat niet meer te doen, maar soms kan het gewoon niet anders.
Uit grote constructieplaten is een flinke boom gezaagd waar bezoekers van Kleine Max tijdens de feestdagen kaartjes mogen hangen met de mooiste wensen voor 2025. Welke wens zal ik straks eens in die boom hangen als ie binnen staat? #vrede op aarde
Reclame op Funda
De fotograaf van de makelaar keek bij binnenkomst vast zijn ogen uit, want ons interieur is een gezellige, organisch ontstane potpourri van stijlen uit de periode 1959 – 2009. Dus niet minimalistisch, super gestyled, onpersoonlijk en ongelofelijk saai, d.w.z. de generieke vtwonenstijl die je overal op Funda-foto’s terug ziet. Tja, ik kan wel tegendraads zijn, maar ik zal toch enigszins met de meerderheid mee moeten doen om huizenkopers op Funda naar ons te lokken. En dus heb ik dagen lang oude huisraad en dozen opgeruimd, en spulletjes even weggehaald voor ‘mooiere’ foto’s. En, omdat er geen persoonlijke details in beeld mochten, heb ik de muren van mijn slaapkamer leeggehaald om ook daar een stel houten portretten te hangen. Een huis verkopen is een enorm gedoe, maar ik heb bijkomstig wel heel fraai gratis reclame voor mijn kleine bedrijf.
Even geen ruimte in mijn hoofd voor houtkunst
Misschien had je al gemerkt dat er de laatste tijd nauwelijks nieuw werk uit mijn handen komt. Tja, dat klopt dus. Ik heb een kast vol met hout, en altijd ideeën genoeg, maar de afgelopen twee maanden geen enkele zin om iets moois te gaan maken. Misschien komt het door de vele regen in het afgelopen voorjaar die maakte dat ik niet buiten zagen en schuren kon? Misschien komt het door mijn gekneusde pols? Misschien komt het door mijn focus die momenteel ergens anders ligt, namelijk bij mijn nieuwbouwhuis? Want ik ben wèl bezig met het inrichten daarvan. Ik doe allerlei kleinere projectjes zoals enkele schilderij- en fotolijsten kunstzinnig bewerken, een oud oranje led-lampje herstellen, retro pannenlappen in de leuke seventies kleuren haken, of het in elkaar flansen van een paar nieuwe bankkussens. Daarnaast ben ik begonnen met mijn huis al hier en daar op te schilderen en verkoop-klaar te maken, dat wil zeggen het uitwissen van de evidente sporen van 30 jaar hier wonen.
Mijn hoofd staat dus kennelijk helemaal niet naar het maken van nieuwe houten kunstobjecten, het zit propvol met andere, meer op de nabije toekomst gerichtere dingen. Misschien ligt de oorzaak uiteindelijk wel bij het feit dat ik altijd objecten maak die ik zelf ook in mijn eigen huis zou willen hangen of neerzetten, en momenteel ben ik al in een soort ‘afscheid van het oude huis/ op weg naar het nieuwe huis’-fase. Eén ding weet ik in ieder geval wèl zeker; die broodnodige inspiratie en motivatie komen vanzelf weer terug, omdat ik het creëren van mooie dingen nu eenmaal niet laten kan.
Alles komt weer in de mode. Zouden de kopers mijn meubelwerk ook terugdraaien in de toekomst?
Als je maar lang genoeg wacht komt alles weer terug in de mode. Ik heb al eerder twee antieke, vooroorlogse kasten naar de oorspronkelijke stijl ‘gerestaureerd’ die in een ver verleden door iemand anders gemoderniseerd waren. En nu heb ik voor het eerst een oud halogeenlampje, dat ik zelf pakweg 35 jaar geleden wit gespoten heb, teruggebracht naar zijn oorspronkelijke staat. Want het was jaren 70 oranje, en eind jaren 80 moest kennelijk alles wit zijn. Maar inmiddels zit ik al een decennium lang in een vintage vibe, dus het lampje mocht van mij weer oranje worden nu. Ik heb het tevoorschijn gehaald, kaal gehaald en ik ga het weer gebruiken.
Terwijl ik ermee bezig was bekroop me de gedachte dat ik in het verleden zo’n 40 kasten en tafels heb aangepast, opgeschilderd en deels ook verkocht. Vooral opgeleukte buikkasten, goedkope grenen kastjes en Ikea tafeltjes. Zouden die nieuwe eigenaren eveneens 35 jaren lang mijn meubels in hun bezit hebben, en zouden ze die dan ooit nog eens terugbrengen naar de oorspronkelijke stijl omdat die laatste weer in de mode komt? De buikkasten ontdoen van de verflaag en het eikenfineer weer in ere herstellen en op kleur brengen? De stof verwijderen van de knuffelstoel en er weer een bruin café-exemplaar van maken? Tafeltjes schoon krabben en schuren totdat het warme grenenhout weer zichtbaar is? Want tijdloosheid bestaat niet dus de smaak van deze klanten zal veranderen, net zoals de mijne dat deed. Onze smaak is namelijk sociaal en cultureel gebonden en ontwikkelt zich toch door economische- en maatschappelijke invloeden. Of, worden mijn kastjes en tafeltjes niet meer veranderd en gaan ze direct naar de vuilnisbak als men er ooit op uitgekeken is? Hoe kijkt men in de verre toekomst tegen weggooien en materiaalverlies aan? Dat zou ik best willen weten nu.
Nieuw vorm-wandobject
Ik had weer eens zin om een nieuwe vorm wandobject te maken. Urenlang vervolgens staan zagen en prutsen met pigmenten want ik wilde dat het op een fraai stuk uit de Art deco lijkt (en niet op een afgeschreven schoenenkast van een bekend Zweeds warenhuis). Nèt op tijd klaar voor een expositie volgende week, al denk ik dat de kakelverse vernislaag daar dan nog echt wel goed te ruiken is.
Het wandobject krijgt de vreselijk originele naam ‘Vlinder’. Oh nee, correctie, Engels lijkt tegenwoordig wel de nieuwe voertaal, het wordt dus ‘Butterfly’.
Groeps-expositie in de Dominicus op Koningsdag
16 Kunstenaars waaronder ikzelf exposeren op Koningsdag gezamenlijk weer onze laatste en mooiste werken in de Dominicuskerk. Bezoekers kunnen dan in de kerk genieten van onder andere schilderwerken, tekeningen, textielkunst, kralenwerken en houten objecten die voor deze gelegenheid met veel liefde er opgehangen zijn. Als jij tijd hebt en in de buurt bent, kom je dan ook langs om al dat moois te bekijken? Je vindt mij en mijn objecten in de biechtstoel aan de rechterkant.
Adres: Händelstraat, Utrecht
Openingstijden: 10.00 – 15.00 uur
Ben en blijf kunstenaar/ houtbewerker (in deeltijd)
Al jarenlang werk ik ‘met mijn houtjes’ in deeltijd. Het andere deel van mijn tijd was ik met onze Ierse setter buiten op pad en in de natuur. Maar nu ze er niet meer is heb ik meer ‘lege’ vrije tijd die ik niet in mijn houtjes wil steken. Want mijn inimini werkplaats is te klein-, mijn opslag voor gereed werk en de omvang van mijn klantenkring zijn dat ook-, en mijn voorraad gevonden hout is te instabiel voor veel meer productie dan dat ik nu creëer. En het is ook niet zo best voor mijn longen om full time met mijn gezicht 10cm boven mijn decoupeerzaag te hangen en houtstof / oplosmiddelen in te ademen. Aan de andere kant wil ik ook niet elke dag urenlange wandelingen in het bos in mijn eentje maken, en een nieuw settertje is nog helemaal niet aan de orde. Dus ik heb een hele nieuwe mooie zinvolle weg ingeslagen; ik ga voorlopig een paar diensten p.w. werken in de Stadshospice maar ik blijf natuurlijk deeltijds kunstenaar.
Oops I did it again
Het is lang geleden dat ik een oud meubeltje een meubel hebt gelaten in plaats van het te slopen en het hout te verzagen tot iets heel anders. Dit oude, best wel saaie grenen bureautje van een bekend Zweeds warenhuis was tóch te leuk. De poten heb ik de helft ingekort en het bovenblad is zelfs tweederde ingekort, maar de vintage ronde vormen zijn bewaard gebleven. Verder is het geschuurd en gekleurd met blauwgroene pigmenten die ik ook gebruik voor mijn houten portretten. Het resultaat is mooier en eenvoudiger dan ik in jaren met oude meubels gedaan heb. Het burootje is hiermee een charmant nachtkastje geworden.
Hondenportretten zijn een schot in de roos
Tijdens de laatste twee exposities trekken mijn houten hondenportretjes nogal wat aandacht. Ik kan dus wel de prachtigste Art deco dames maken, maar bezoekers zien sneller hun eigen hond bij hen thuis aan de muur hangen. En tijdens de Atelierroute kreeg ik dan ook een opdracht voor het maken van weer een nieuw hondenportret: deze keer een portret van een labradoodle. Het is de derde al die ik dit jaar heb mogen maken. Hondenportretten zijn kennelijk een schot in de roos.
Ze zijn allemaal weer anders. Het is maar net wat ik wil c.q. kan benadrukken in de stukjes hout. Voor mij was het nu een leuke uitdaging om zo’n krullende doodle vacht vorm te geven. Door minder glad schuurwerk en rechte lijnen te vermijden vind ik dat dat me zeker is gelukt.
Dit is overigens mijn laatste wandobject van dit jaar. Met het aanbreken van de vochtige koude houd ik in mijn werkplaats winterstop.