Nieuw werk / project

40 items gevonden

Nieuw vorm-wandobject

Nieuw vorm-wandobject

Ik had weer eens zin om een nieuwe vorm wandobject te maken. Urenlang vervolgens staan zagen en prutsen met pigmenten want ik wilde dat het op een fraai stuk uit de Art deco lijkt (en niet op een afgeschreven schoenenkast van een bekend Zweeds warenhuis). Nèt op tijd klaar voor een expositie volgende week, al denk ik dat de kakelverse vernislaag daar dan nog echt wel goed te ruiken is. 
Het wandobject krijgt de vreselijk originele naam ‘Vlinder’. Oh nee, correctie, Engels lijkt tegenwoordig wel de nieuwe voertaal, het wordt dus ‘Butterfly’.

Oops I did it again

Oops I did it again

Het is lang geleden dat ik een oud meubeltje een meubel hebt gelaten in plaats van het te slopen en het hout te verzagen tot iets heel anders. Dit oude, best wel saaie grenen bureautje van een bekend Zweeds warenhuis was tóch te leuk. De poten heb ik de helft ingekort en het bovenblad is zelfs tweederde ingekort, maar de vintage ronde vormen zijn bewaard gebleven. Verder is het geschuurd en gekleurd met blauwgroene pigmenten die ik ook gebruik voor mijn houten portretten. Het resultaat is mooier en eenvoudiger dan ik in jaren met oude meubels gedaan heb. Het burootje is hiermee een charmant nachtkastje geworden. 


Hondenportretten zijn een schot in de roos

Hondenportretten zijn een schot in de roos

Tijdens de laatste twee exposities trekken mijn houten hondenportretjes nogal wat aandacht. Ik kan dus wel de prachtigste Art deco dames maken, maar bezoekers zien sneller hun eigen hond bij hen thuis aan de muur hangen. En tijdens de Atelierroute kreeg ik dan ook een opdracht voor het maken van weer een nieuw hondenportret: deze keer een portret van een labradoodle. Het is de derde al die ik dit jaar heb mogen maken. Hondenportretten zijn kennelijk een schot in de roos.

Ze zijn allemaal weer anders. Het is maar net wat ik wil c.q. kan benadrukken in de stukjes hout. Voor mij was het nu een leuke uitdaging om zo’n krullende doodle vacht vorm te geven. Door minder glad  schuurwerk en rechte lijnen te vermijden vind ik dat dat me zeker is gelukt.  

 

Dit is overigens mijn laatste wandobject van dit jaar. Met het aanbreken van de vochtige koude houd ik in mijn werkplaats winterstop. 


Nieuw honden-portret in de maak

Nieuw honden-portret in de maak

Regelmatig krijg ik van vrienden interessante modetekeningen uit de Roaring ‘20s toegestuurd die bedoeld zijn om me te inspireren tot nieuwe fantasieportretten. Of ik ontvang quasi grappig bedoelde erotische afbeeldingen met de vraag of ik zoiets ook van hout kan maken. Ja hoor, haha, alles is van hout te maken. Vooral als een afbeelding heel grafisch is ie goed naar stukjes hout te ‘vertalen’. Ik zie zo’n nieuw werk dan meteen voor me, maar toch ga ik met die afbeelding dan niet aan de slag. Hoe komt dat? Nou, meestal vind ik zo’n mode-afbeelding lief bedoeld maar niet spannend en vernieuwend meer om te maken. En de erotische afbeelding wel vermakelijk maar niet smaakvol genoeg voor me. Dus enorm bedankt, lieve mensen, maar de toegestuurde afbeeldingen blijven niets meer dan suggesties. Kennelijk moet de inspiratie toch uit mijzelf (uit voorgaande ervaringen of zelf ergens opgedane visuele ervaringen) komen voordat ik echt ‘aan’ ga.

 

Onder handen heb ik nu een portret van een lieve bruine labrador, mijn vijfde honden-portret. Het zaagwerk en het kleuren met pigment is gedaan. Het portret zal verder met lak en een beetje acrylverf afgewerkt worden. Hierdoor zullen de aangebrachte kleuren volledig veranderen. De labrador-eigenaar weet van niets nog. Ssssst, niets zeggen hoor…….


Nieuwe torso met glas

Nieuwe torso met glas
Tijdens de lessen in kunstgeschiedenis, die ik volg, komen de prachtigste mozaïeken en met glas ingelegde stukken voorbij, waardoor mijn fantasie compleet op hol is geslagen. De combinatie glanzend glas + hout móest ik persé ook proberen.
Van een paar oude vuren planken heb ik een nieuw reliëf / torso gemaakt en daarop een ‘zwempak’ gelijmd van stukjes glas van kapotgeslagen drankflessen die bij de glasbak stonden. Eerst lekker slaan met een hamer en dan hupsakee plakken maar, dacht ik. Maar jemig de pemig, wat heb ik lang zitten pielen met vieze kleverige lijm en die bolle glasstukjes om het zó te krijgen.

Nieuw type wandobject

Nieuw type wandobject

Ik heb een nieuw type wandobject bedacht, namelijk een grote herkenbare vorm uit oud hout. Dit is PEACE, het internationale vredesteken. Ik heb hiervoor de bak met de kleinere houtresten eens flink leeggemaakt. Er zit echt van alles in: restjes nieuw exotisch fijnhout van eerdere projecten, gesloopte meubelen, schuttinghout, en een deel van een eiken schouw.


Hoe maakte ik Torso#2, de torso met de ritsen?

Af en toe maak ik een kort filmpje over het ontstaan van een werk dat ik op mijn website plaats. Dit is zo’n filmpje, het laat in ongeveer 2,5 minuten zien hoe ik de torso met de ritsen heb gemaakt. Door zo’n beetje in elke fase een foto te nemen en deze achter elkaar te zetten ontstond een mooi beeld van het maakproces tussen de eerste tekening en het laatste schroefje in het ophangsysteem. 

Klik hier om meer te weten te komen over dit wandobject.


Nieuwe houten koffertas in de maak. Vroeger heel normaal, nu best bijzonder

Nieuwe houten koffertas in de maak. Vroeger heel normaal, nu best bijzonder

Na twee koffertasjes met een flap van leerresten (zie bijvoorbeeld hier) ben ik nu een volledig houten koffertas met een scharnierende klep in gebogen vorm aan het maken. Hierdoor denk ik veel aan de houten tassen die ik een paar jaar geleden in het Tassenmuseum tussen al die weelderige pailletten-, leren- en kralentassen ontdekte. Ik heb het hier over schooltassen uit de 18e en 19e eeuw in de vorm van een doos met een schuif of klep en een handvat aan de bovenkant, die tevens als schrijftafeltje diende.

 

Hout was vroeger het meest voor de hand liggende materiaal voor de schooltas. Ze werden gemaakt door meubelmakers van houtresten. Elke provincie en zelfs streek maakte een eigen herkenbare tas, bijvoorbeeld heel eenvoudig met een klep (Zeeland), geschilderde molens en bootjes (Friesland), gutswerk, of patronen van vogels en bladeren (Hindeloopen). Met de komst van schoolbanken begin 20e eeuw is de houten schooltas compleet verdwenen. Anno 2022 is hout helemaal geen voor de hand liggende keuze voor een tas en is het juist hip, en duurzaam / milieubewust om met restmateriaal van meubels en weggegooid hout tassen te maken. 

De nieuwe koffertas is nog niet gereed. Er volgen nog een kleuring met pigment, 2 beschermende laklagen en de toevoeging van een tweede materiaal. Wat dat is verklap ik nog niet.

 

P.S. Inmiddels is het koffertje gereed. Het resultaat zie je als je hier klikt.

Ik probeerde weer iets nieuws: zachtheid uit verweerde planken

Ik probeerde weer iets nieuws: zachtheid uit verweerde planken

Ik ben altijd op zoek naar de verbinding tussen hout en [iets], 2 ogenschijnlijk niet bij elkaar passende materialen. Voor het portret ‘Dolores’ (zie hier) maakte ik kleding met erin gefreesde kraaltjes. Ik was zó gecharmeerd van dit effect dat ik wat meer met kraaltjes wilde proberen. Maar naast versiering, plezier en kleur toevoegen zijn er weinig andere combinatiemogelijkheden met hout, omdat de kraaltjes gewoon te klein zijn. Maar een volgend object zag ik wel voor me: een hals/bovenkant torso vol met kralensnoeren. Een mooi experiment om de kraaltjes nog eens in te frezen.



Wordt dit een nieuwe serie sculpturen van hout met [nog iets]? Dat weet ik nog niet, maar er zijn zoveel afgedankte kleurrijke materialen waarmee ik hout zou kunnen verbinden dus ik kan nog een boel ontdekken.

 

Wil je meer informatie over deze Torso dan vind je dat hier


Mensen gelukkig maken met een bijzonder portret is het mooiste

Mensen gelukkig maken met een bijzonder portret is het mooiste

Soms krijg je een kadootje je kant uit geschoven. Dit was er zo één voor mij. Ik kreeg de eer om een houten portret te maken voor jarige R. van zijn 45 jaar geleden overleden vader. Dat ik van tevoren al het volste vertrouwen kreeg vond ik een bijzonder geschenk. Maar ook nadat het portret van Ton gereed was voelde ik me verrast. De opdrachtgever kreeg tranen in de ogen toen ze het portret voor het eerst zag, zó mooi vond ze het. Maar de jarige zoon zelf was ook enorm blij. En niet alleen leek het portret op de weinige foto’s die er van vader Ton zijn, het bleek ook nog eens op zoon R. zelf te lijken. De blijdschap was mooi en oprecht. Voor mij is het een kado om aan zo’n portret te mogen werken. Daar is wat mij betreft bijna geen prijskaartje aan te hangen. Op zo’n moment houd ik wel bijzonder veel van mijn werk.   


Om meer te weten te komen over 'Ton' klik je hier.